Avonturen op het dak van de wereld

Daar ben ik dan weer, terug bij mijn liefste in Chengdu. :)
De week in Tibet is een heftig, maar een fantastisch avontuur geweest dat ik niet had willen missen!

Voor de geïnteresseerden een stukje geschiedenis:
In 1950-51 is Tibet binnengevallen door de Chinezen. De Chinezen zien dit zelf als 'bevrijding van de Tibetanen' maar de rest van de wereld kijkt hier iets anders tegenaan. In 1959 zijn de Tibetanen in opstand gekomen, nadat ze het gevoel kregen dat de Chinezen de 'grote leider' iets wilden aandoen. Deze opstand mondde uit in een bloedbad, de grote leider vluchtte. Meer dan 90% van alle kloosters en tempels is door de Chinezen verwoest.

In 2008 is er in Tibet een grote opstand geweest tegen de bezetting en onderdrukking van de Chinezen. Er zijn veel Tibetanen bij omgekomen of opgepakt en gemarteld. Sinds die tijd lijkt Lhasa op een oorlogsgebied. Op elke straathoek staan militairen, behangen met geweren. Ze patrouilleren door de straten en staan op daken. Overal wordt je gewaarschuwd vooral geen foto's te maken van deze situatie, omdat je daarmee jezelf in gevaar brengt. Toen ik in Lhasa aankwam had ik deze situatie niet verwacht, de spanning in de stad was duidelijk waarneembaar en greep me aan. Wat me nog meer aangreep was de blik in de ogen van de Tibetanen. De onderdrukking is duidelijk zichtbaar en voelbaar..

Wat zo ontzettend bijzonder is, is dat de Tibetanen niet met geweld terugvechten, maar eigenlijk met liefde voor hun geloof. De liefde die de Tibetanen hebben voor hun leider en hun geloof is zo groot, en deze liefde heb ik, ondanks de verdrietige omstandigheden, ervaren en geproefd.

Een van de dingen die me het meest is bijgebleven is mijn bezoek aan een weeshuis, waar de nichtjes van mijn gids verblijven. Hun ouders zijn door gebrek aan medische zorg overleden. In Lhasa heb ik fruit en koekjes gekocht voor de kinderen, waarna we met de bus een stuk uit de stad gingen. (Lijn 11 van CS naar Zernike om 8 uur 's ochtends is er niks bij. ;)) Het weeshuis is opgericht door Tisha, een man van mijn leeftijd. In de zomer werkt hij als gids om geld te verdienen om de kinderen eten te kunnen geven, en zorgt zijn vader voor de kinderen. Inmiddels verblijven er 20 kinderen in het huis. De situatie die ik aantrof was schrijnend, alles was ontzettend smerig, en geen douche en geen keuken aanwezig. Een gat in de grond functioneert als toilet. 's Avonds slapen de kinderen met 3 à 4 in één bed. Na een warm onthaal met Yak(ki)boterthee kreeg ik uitleg over situatie in het weeshuis en hoe de kinderen er terecht komen. Van veel kinderen zijn de ouders overleden, maar er was ook een meisje die door Tisha bij het vuilnis was gevonden.. Vreselijk, wij kunnen ons dit niet voorstellen. Het was zo bijzonder om te zien dat de kinderen zo blij waren met het fruit en de koekjes die ik had meegenomen, en toen ze erachter kwamen dat ik een fototoestel bij me had konden ze hun lol niet meer op! Ze poseerden en trokken gekke bekken en vonden het fantastisch om zichzelf terug te zien op zo'n klein schermpje. Het doet je beseffen hoe goed wij het hebben in Nederland.. Het werk dat Tisha en zijn vader doen is geweldig, ze doen alles compleet belangeloos. Alles wat ze verdienen gaat op aan de zorg voor de kinderen. Helaas is het niet genoeg, ze hebben al moeite om zoveel buikjes te vullen, laat staan dat er geld over is voor bijvoorbeeld luiers en kleren.

We moesten die middag nog mijn vliegticket ophalen en zagen tot onze schrik dat het kantoor al bijna ging sluiten. Na veel handjes en kusjes haastten we ons naar de bushalte, om er achter te komen dat we daar never nooit op tijd mee zouden komen. In het afgelegen deel was een taxi ook geen optie, dus besloten we om te gaan liften! Na de ervaring van het weeshuis was het fijn om even te ontladen. Ik vond het liften echt een geweldige ervaring, door de tijdsdruk voelde het alsof ik meedeed aan 'peking express' en stond te huppelen en springen omdat ik zooo graag 'in the back of a truck' wilde meerijden! Bovenop een stapel yakboter ofzo haha. Dit werd m niet, we werden uiteindelijk meegenomen door een vriendelijke Tibetaan in een fiat punto. We waren krap op weg toen hij in de berm stopte, verward keek ik om me heen. De man stapte uit, pakte heel voorzichtig een insect van zijn voorruit en zette deze met alle liefde op een plantje in de berm. Hartverwarmend fantastisch toch..

Er is nog zoveel meer te vertellen! Daar zal ik jullie thuis verder mee vervelen ;)

Dikke knuffel