Op zoek naar avontuur buiten Chengdu

Afgelopen weekend hebben we gebackpackt! Onder het motto 'weg met de voorverpakte belevenissen' hebben we onze rugzak omgehangen en zijn we zaterdagochtend om 6 uur bij de weg gaan staan om een taxi te vinden.

Met de taxi zijn we naar het busstation gereden, alwaar we twee kaartjes hebben gekocht richting Leshan (Grote Boeddha). Onderweg dienden we ook nog ergens over te stappen en het ging allemaal boven verwachting goed! Onze tolk had van te voren te kennen gegeven dat ze dacht dat we het niet zouden kunnen 'handelen', gezien het feit dat we geen Chinees spreken en begrijpen. Verheugd en opgewekt kwamen we aan bij de Boeddha. Hier kwamen we erachter dat we niet de enigen waren die de Boeddha wilden bezichtigen. Na bijna anderhalf uur (en vele fotomomentjes later) in de rij te hebben gestaan kwamen we bij het hoofd van de boeddha. De wachtrij was voor de trappen naar beneden, zo'n 70 meter. Toen we eindelijk aan de beurt waren om de trap te nemen, zagen we op de trappen naar beneden een massa krioelende, trekkende en duwende Chinezen. We keken elkaar aan en dachten beide hetzelfde, jammer dan, maar hier gaan we ons niet aan wagen! ;)

Vervolgens zijn we op zoek gegaan naar een busstation of loket waar we een kaartje konden kopen naar Mount Emei. Omdat we geen idee hadden welke richting we op moesten besloten we om een taxi te nemen, en hier begon het avontuur pas echt. ;) Na lange tijd van duidelijk maken wat we wilden, en waar we naartoe moesten, werden we een paar meter verderop afgezet. Hier werden we door een schreeuwerige Chinees geholpen die ons wel naar Mt. Emei kon brengen voor 40 Yuan, (€4,-). Dit leek ons een schappelijke prijs en we stapten in het busje. Na enige tijd wachten kwamen er nog een paar Chinezen in het busje zitten en vertrokken we. De Chinezen werden na 10 minuten afgezet, waarop het busje rechtsomkeert maakte en koers zette naar waar we vandaan kwamen. Fronsend keken we elkaar aan en vroegen ons af of dit wel goed ging komen.
Bij ons beginpunt werden de nieuwe passagiers die hij onderweg had opgepikt eruit gelaten, waarna de beste man ook uitstapte en schreeuwend en tierend tegen anderen tekeer ging en probeerde om anderen in het busje mee te krijgen. Enigszins verbluft, maar ook gefascineerd bleven we zitten, ons afvragend of we niet beter een andere weg konden zoeken om naar Mt. Emei te komen. We besloten nog een paar minuten te wachten, en als we dan niet gingen rijden, dat we zouden uitstappen. De schreeuwlelijk had inmiddels zijn busje gevuld met passagiers, waaronder een jongetje dat Engels kon, en hij liet ons weten dat we snel zouden vertrekken naar Mt. Emei.

Normaal gesproken zou de weg van Leshan naar Mt. Emei ongeveer een half duren, wij hebben er echter meer dan een uur overgedaan omdat de beste man onderweg mensen bleef ronselen (ook al was er geen plek meer in het busje). Stel je de kleine dikke boef van 'Home Alone' voor met spleetogen en je hebt een goed beeld van de beste man. Onderweg bleef hij maar schreeuwen (en soms zelfs krijsen) uit zijn raam, dat ik er hoofdpijn van kreeg. Maar eindelijk waren we dan in Mt. Emei!

Hier zijn we op zoek gegaan naar een hostel, maar alles zat vol, dus werd het uiteindelijk een 4sterretjeshotel.. Dumdiedum.. daar sta je dan in je stinkende kleding met een laag zweet op je voorhoofd. Wat een luxe om dan een bad te kunnen nemen! Vervolgens hebben we heerlijk gegeten en iets extra's besteld waarmee we een arm poesje gered hebben van de hongerdood.

De volgende dag zijn we naar de top van de berg gegaan. Erachter komen waar de bussen vandaan gingen en waar we tickets konden kopen was een grote opgave, wat een groot deel van de ochtend in beslag nam. De rit naar boven duurde iets meer dan twee uren.

Bovenaan regende het, en niet zo'n beetje. We concludeerden beiden dat we zelden zo'n hevige regen hadden gezien. En daar stonden we dan, in korte broek en op slippers bij 18 graden in een stortbui. Wederom keken we elkaar en dachten wederom hetzelfde ;) We hebben ergens een veel te dure paraplu op de kop getikt, waarmee we redelijk droog naar de eerste de beste bus terug konden komen. :D Onderweg lagen op meerdere plaatsen rotsblokken en liepen er grote modderstromen over de weg. In onze ogen leek het niet veilig om hier te rijden, maar de Chinezen denken hier iets anders over. Inhalen voor een bocht, bijna op twee wielen door bocht en met geen hand voor ogen door de mist 60 rijden is geen enkele opgave.. De aantallen kotsende Chinezen in de bus zegt iets over deze rijstijl en de bochtige omgeving. Gelukkig hadden wij, qua misselijkheid, nergens last van (behalve van de kotsende Chinezen).

We hebben veel beleefd in één weekend, helaas wat minder gezien van wat we in gedachten hadden, maar de pret was er niet minder om. We hebben samen erg gelachen om de situaties waar we in terecht kwamen en genoten van ons avontuur. Éen ding is zeker, als je denkt dat het niet gekker kan in dit land, dan gebeurt er weer iets wat je nog meer doet verbazen, en het zorgt voor hilariteit alom. ;)

Liefs Henk Jan en Anja